Toen ik op donderdag 12 oktober 2023 mijn beeldje liet maken, had ik nooit verwacht om 4 dagen later onze dochter al in onze armen te sluiten.

Tijdens mijn eerste zwangerschap in 2020 was ik via social media al bij Bellysisters uitgekomen. Wat een prachtig concept om je zwangere lijf op zo’n mooie manier, voor altijd, vast te laten leggen!

Maar het was corona tijd en de twijfel sloeg toe. Toentertijd had ik ook niet gespaard voor zo’n uitgave, dus ik heb het uit m’n hoofd gezet.

Maar na de geboorte van onze dochter kreeg ik toch wel spijt. Waarom had ik toch geen beeldje laten maken?! 

Ik beloofde mezelf dat als ik weer het geluk had om zwanger te mogen raken (en blijven), dan was er geen twijfel mogelijk! Ik zou een beeldje laten maken!

Aangezien mijn eerste zwangerschap ook niet zonder slag of stoot ging (ik ben zelf geboren met spina bifida/open rug en een ICSI-behandeling, maar toch een spontane zwangerschap!), had ik mijzelf alweer aangemeld bij de ivf-kliniek, waar wij nog 3 cryo’s in de vriezer hadden liggen.

Maar toch, wonder boven wonder, raakte ik weer spontaan zwanger! De zwangerschap verliep op zich voorspoedig. Een keer ben ik opgenomen geweest in verband met een pseudomonas bacterie in mijn blaas en moest om deze reden 10 dagen een antibiotica infuus krijgen. Dit was spannend, maar gelukkig waren we er op tijd bij en kon het geen kwaad voor de baby. Wat een opluchting. In verband met mijn eigen spina bifida zou het sowieso weer spannend worden hoe deze zwangerschap zou verlopen.

Maar, op de meest voorkomende kwaaltjes na, verliep de zwangerschap eigenlijk goed. Ik merkte wel dat mijn lijf het zwaarder had dan de eerste keer, maar hé ik had nu ook al een kindje thuis rondlopen.

Na de standaard controles en wat extra echo’s en de nipt test was onze baby (tot dusver) gezond verklaard en we kwamen erachter dat we weer een meisje mochten verwachten! 

De datum voor de keizersnede werd ingepland, 20 november 2023, dus het was nu afwachten tot die datum. Lekker broeden zoals mijn ouders zouden zeggen.

En toen, kwam dat beeldje toch weer in mijn hoofd. Hoe heette het bedrijf ook alweer? Al snel via google kwam ik er weer achter: Bellysisters!

Toch weer even twijfel vanwege de prijs, maar ik wist dat ik weer spijt zou krijgen als ik het niet zou doen! Dus mijn spaargeld geteld en geld voor mijn verjaardag gevraagd, en zo kwam ik bij het bedrag wat ik moest hebben voor mijn beeldje. Hierna heb ik de informatie gelezen. Het advies was tussen week 33 en 36 het beeldje te laten maken. Rond week 34 zouden wij nog even weggaan, dus ik besloot een afspraak te maken op donderdag 12 oktober, nog ruim 6 weken voor mijn geplande keizersnede!

Ondertussen was ik in verband met gezondheidsredenen al gestopt met mijn werk, mijn lijf had het erg zwaar. Dus zoveel mogelijk rustig aan doen! Maar ik keek uit naar de afspraak, maar vond het ook erg spannend. Ik met mijn lijf onder de littekens en toch ook erg onzeker, moest straks naakt staan!

De dag was aangebroken! Samen met mijn moeder ben ik naar de afspraak gegaan. Wat was dit een fijne ervaring! Ik heb mijn verhaal kunnen doen over mijn twee zwangerschappen, ik kreeg uitleg over de werkwijze, alle mogelijke beeldjes werden neergezet en kreeg uitleg en advies over alle beeldjes. Het ging om wat ik mooi vond en niet om de duurste beeldjes maar te verkopen! Uiteindelijk kwam ik uit bij de nude sister, verzwaard en met een stukje steen eronder. En toen het scannen! Ik werd geholpen om een mooie pose aan te nemen en de scan werd gemaakt. Ik voelde mij, wat ik niet had verwacht, erg op mijn gemak! Nadat de scan was gemaakt hebben wij die samen bekeken en aangepast tot ik tevreden was met het resultaat!

Ik heb het consult met een fijn gevoel ervaren en afgesloten. Nu was het afwachten!

Maar had jij mij die dag verteld dat ik 4 dagen later zou bevallen, dan had ik heel hard gelachen! Want alles verliep goed, wat zou er mis kunnen gaan?

Maandag 16 oktober werd ik wakker met buikpijn. In verband met mijn anatomie, lijf met veel operaties, een stoma en darmen die niet werken, dacht ik: dit is vast weer buikpijn die bij mij hoort. Maar de pijn bleef en kwam op en af. Maar omdat ik nog nooit eerder weeën had ervaren, wist ik niet dat ik ze nu had!

Hierna heb ik het ziekenhuis gebeld, advies was om paracetamol te nemen en even af te wachten, de assistente hoorde mijn twijfel en zei dat de arts-assistente mij terug zou bellen. Nog geen 5 minuten later belde zij. Na het vertellen van mijn klachten werd er gedacht dat het in eerste instantie m’n darmen waren waar ik last van had, maar in verband met m’n voorgeschiedenis was het toch verstandig om even langs te komen. Ik belde mijn man en die kwam thuis, en daar gingen we.

Eenmaal in het amc ging ik aan de ctg. Omdat ik geen harde buiken had werd er nog niet aan weeën gedacht. Ik had ook geen ontsluiting. Toch maar even blijven en later weer voelen. 2 uur later, onderhand half 5, nog geen ontsluiting, maar de buikpijn bleef aanhouden. Wisseling van de wacht, dus een andere arts-assistente kwam. Advies was: blijf nog twee uurtjes en dan gaan we verder kijken.

Op naar een andere kamer, daar weer aan de ctg en wachten… tot er een verpleegkundige binnen kwam, naar de monitor keek en zei: jahoor, je hebt weeën. Ik zie het. 

En om half 7 kwam de arts-assistente weer voelen, ja ik had nu 2 cm ontsluiting. De baby, onze dochter, moest gehaald worden….

Aangezien ik niet op een natuurlijke manier mocht bevallen en ook geen ruggenprik mocht krijgen, werd het OK-team bij elkaar gehaald. De voorbereidingen werden getroffen en ik zou waarschijnlijk met 2 uurtjes opgehaald worden. Het enige wat door mijn hoofd ging was: dit kan niet! Het is veels te vroeg, ze is pas 34 weken! En mijn andere dochter schoot ook door mijn hoofd, mama zou niet meer thuiskomen vandaag!

Vol spanning, adrenaline en ongeloof barste ik in huilen uit. Maar ik had geen keuze, ze ging gehaald worden. We hadden niks bij ons, geen kleding, toiletartikelen, opladers en ook niks voor de baby!

Mijn ouders zijn langskomen met wat spulletjes en toen was het wachten tot ik opgehaald zou worden. Daar kwamen ze, ik werd meegenomen naar OK. Aangezien ik een volledige narcose ging krijgen, was ik gespannen. Ik vroeg op OK of het nog gelukt was om mijn behandelend uroloog te kunnen bereiken, maar mij werd verteld dat dit niet het geval was. Ik baalde, maar ja, het was niet anders. Tot al het personeel binnen kwam en werd voorgesteld, en daar stond hij toch! De gynaecoloog zei dat ze nog nooit iemand zo blij hadden gezien op OK bij binnenkomst van een bepaalde arts!

Ik gaf mijn man nog een kus en hij ging naar een andere ruimte, hij mocht er niet bij zijn. Ik vroeg de anesthesist om goed op mij en vooral op onze dochter te letten en toen ging ik onder zeil.

Bij mijn eerste dochter had ik een nare ervaring gehad bij het wakker worden na de keizersnede. Zij had wat ademhalingsproblemen en dat was het eerste wat mij werd verteld dat ik wakker werd, terwijl ik helemaal alleen lag! Dit was in mijn hoofd erger dan hoe het werkelijk was, maar ik heb aangegeven dat dit een nare ervaring was geweest.

Nu werd ik wakker, er werd gevraagd hoe het ging en ik doezelde weer weg. Niemand zei iets over onze dochter. Mijn man kwam en de anesthesist. Zij vroeg mijn man: heb je het al verteld? Nee, zei hij. Vertel jij het maar. Ik was weer in hoogste paraatheid, WAT WAS ER AAN DE HAND?? Toen werd mij verteld dat onze dochter een moeilijk start had gehad, zij is gereanimeerd en ligt nu op de NICU. Mijn hart sloeg over, zou ze het wel overleven?

Wij gingen, nadat ik goed wakker was, naar haar toe. Daar lag ze met slangetjes en toeters en bellen, maar ze leefde!

Ik kreeg uitleg over wat er allemaal was gebeurd. Zij heeft waarschijnlijk door de narcose en de operatie, die langer duurde dan ze voorzien hadden, het heel erg zwaar gehad. Daarbij kwam ook dat ze met 34 weken is geboren en dus prematuur is.

Ik heb haar even op mijn borst gehad en vastgehouden en daarna moest ik haar over laten aan de zorg van de artsen en verpleegkundigen…

Maar gelukkig is het een sterke meid! Wij hebben haar de naam Kaelyn gegeven. Een Ierse naam net als haar grote zus Maeve.

Na een aantal dagen is zij van de high care vanuit het AMC naar de medium care in het Rode kruis ziekenhuis in Beverwijk gegaan. Wat was dit fijn, want dit was dichter bij huis!

Hier volgde nog een opname van bijna 3 weken, met alle zorgen van dien, maar elke dag sterkte zij aan en elke dag ging het beter en beter! En toen was de dag dat ze mee naar huis mocht! Zonder toeters en bellen en zonder sonde! Onwerkelijk, maar zo ontzettend fijn om haar thuis te hebben en compleet te zijn met ons gezin!

Nu is ze al bijna 4 weken thuis en het is alsof ze er altijd al is geweest! Enerzijds was het zeker fijn geweest als ze tot de uitgerekende datum was blijven zitten, had een hoop stress gescheeld, maar anderzijds is het heerlijk dat we al 7 weken van haar mogen genieten!

En wat de toekomst brengt, dat gaan we zien! Maar voor nu ziet het er goed uit voor Kaelyn!

En ik zelf.. We zijn gelukkig, dankbaar en compleet!